Staand v.l.n.r. Leon,paul,Pascal,Johan,Twan, Koen
zittend Jurgen en Maurice
Het verhaal begint elk jaar hetzelfde. Om 07:00 verzamelen de geiten zich bij de oppergeit `veur un sjpek en ei ontbijt` en voor vertrek volgt dan altijd die traditionele teamfoto.
Opvallend is dat in ruim 10 jaar niemand kaler, dikker of ouder is geworden...................toch?
Easy ritje dit jaar, in ruim 7 uurtjes voor het eerst naar het Vorarlberg. Basecamp is Haus Bergland in het dorpje Brand in het Brandnertal ( Bij Bludenz rechts af )
Prachtig hotel,toch?...........
Nee niet die grote.....de kleine op de voorgroond, Thats him !!
Eigenaar Reinhold ( of Arnold ? ) had nou niet echt de rode loper uitgelegd; hij was er gewoon niet!!
Een telefoontje was ook niet echt bemoedigend." Heute?? ....8 personen???" Ai ,een valse start, maar broerlief kwam gelukkig na een kwartier alles oplossen.
Broerlief werd beloond met een biertje
s`Ochtends voor vertrek zorgde de vroege aanwezigheid van Jurgen ( wie anders ) in das frühstücksraum ook voor de nodige stress. "Ihr seit zu früh, ich muss noch in die Bäckerei gehen".......
No stress Reinhold..............de koffie stond klaar en na een cito bezoek aan de bakker ook dat probleem opgelost.
Pensionado Reinhold moest zijn pension alleen runnen, dus respect van de geiten.
Na het ontbijt vanaf ground zero te voet richting de Mannheimer hütte . Het weer was bewolkt, temperatuur aangenaam.
De weg snel steil omhoog vanaf 950 mtr naar de 1889 mtr hoge Oberzalim hütte die in bijna drie uurtjes bereikt werd. Niet the easy way maar via de Furkelesteig, een pad met een ietwat hogere terreinwaarde maar niks vergeleken met wat nog ging komen......
Furkelesteig
Na een korte pauze met Frankfurter wurst en een iemand met kaiserschmarren volgetankt omhoog naar de Mannheimer hütte.
meine Entschuldigung geiten; na een uurtje volgde een splitsing met de keuze of 2 1/4 uur of drie uur naar de hut. Voor mijn ledematen leek me de lange versie de betere. Slaafs volgden een ieder niet wetende dat de gekozen Straussteig de alpinekwaliteiten van de geiten op de proef zou stellen.
Straussteig met een ietwat hogere terrein waarde
eindelijk...hut in zicht. 2679 mtr
Met enig gevloek en getier werd de hut, na in totaal 9 uur, om 17:30 bereikt. Inmiddels op hoogte zorgde de gevallen sneeuw eerder deze week voor een flinke hindernis omlaag naar de hut. Gelukkig geen slachtoffers, alleen Koen was niet gewend in dit level te spelen en moest opnieuw op krachten komen. Reanimatie begon met gifgroene Posey sokken voor de broodnodige warmte, daarna volgde een fluid challange Erdinger. Opgelucht zagen de geiten dat hij na een litertje weer tot leven kwam.
De nacht verliep traditioneel niet vlekkeloos. Inmiddels alles gewend.......snurken, laaghangende methaanwolken nu was een openstaand raam met loeiende poolwind de spelbreker. Iedereen wilde hem dicht maar niemand nam het initiatief. Een koude nacht dus.
De ochtend een cadeautje van moeder natuur. De dalen in de lager gelegen gebieden bedekt met een prachtig wolkendek, op hoogte werden we getrakteerd met een fenomenaal uitzicht over de noordelijke Alpen.
wandeldag twee begon met een dilemma. al eerder vernamen we van andere wandelaars en de huttenwirt dat de overgang via de Schesaplana naar de Totalphutte (bijna) niet mogelijk was. De morenengletscher naar de top was geheel ondergesneeuwd, de top zelf bedekt met 3 meter stuifsneeuw. Tevens was de gemerkte route niet zichtbaar.
Na rijp beraad werd de route aangepast. Enige mogelijkheid was terug naar Brand ruim 1600 meter omlaag via de Leibersteig. Ook deze route was door sneeuw een hele onderneming. Om 09.00 gestart met een snerpende poolwind waaiend in het bekken van de schesaplana richting de hut. Over de richel omlaag richting de Oberzalimhutte via de Leibersteig meteen het gevecht met (smeltende) sneeuw en smalle richels. Gelukkig waren de meest tricky stukken gezekerd met kabels.
Op de foto goed te zien hoe expert Twan relaxed poseert voor een Kodak momentje, debutant Johan full in concentration en niet in staat om zijn bokitolichaam richting de lens te draaien. Tja, die diepte johan ( 500 mtr ) is hier goed zichtbaar en maar goed dat de dag eerder de diepten gecoverd werden met wolken. ( in het groen heel klein de Oberzalimhutte; klik op de foto voor een vergroting )
Na ruim twee uurtjes even bijtanken bij de hut, daarna easy in drie uurtjes naar het dal waar de plaatselijke bar nog ff goed gesponsord werd.
Dag drie regenachtig en fris, besloten werd met de kabelbaan richting de de lunersee te gaan, een (bijna) natuurlijk stuwmeer. Via deze route kon in een uurtje de geplande Totalphutte toch bereikt worden. Inmiddels flinke plensbuien en een harde wind besloten Leon, Koen en Pascal een geocachetour rondom het stuwmeer te maken ( 7,5 km ) de rest 300 meter omhoog naar de hut.
De terugweg naar Brand werd nog door sommigen te voet ondernomen onderweg nog de prachtige kesselwaterval bezocht.
Drie mooie dagen........het zit er weer op
Het Brandnertal smaakt naar meer, wie weet het volgend jaar??
Wordt vervolgd..............
